Het verslag van de hele triathlon van Almere.

Enkele jaren geleden ben ik begonnen met triathlon. Triathlon leert mij mijn grenzen te verleggen en dat er maar weinig niet mogelijk is. Van een 1/4 triathlon langzaam fantaserend over een 1/2 triathlon om vervolgens met wat angstzweet in te schrijven voor een hele triathlon. Afgelopen triathlon heb ik op intrinsieke motivatie volbracht. Er was geen competitiedrang of tijdsdrang om ‘succes’ te ervaren. Het feit dat ik in staat was om dit te doen vond ik al fantastisch. Wat was het mooi en ook zwaar en wat was de support fijn. Ik had 1 doel en dat was gezond en wel finishen en de bedoeling was dat ik het ook nog eens leuk zou vinden. Dat is gelukt. Op naar een volgende…

De ochtend

Het is 04:00 en de wekker gaat. Normaal gesproken sta ik niet om deze tijd op, maar vandaag is de grote dag. Vandaag doe ik namelijk voor het eerst in mijn leven mee aan een hele triathlon (3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2 km hardlopen). Afzonderlijk heb ik deze afstanden wel eens volbracht, maar samen nog nooit. Ik kan het mij simpelweg ook niet voorstellen hoe het is om na 3,8 km zwemmen & 180 km nog een marathon te lopen. #HOEDAN?!

De laatste voorbereidingen

We stappen om 05:00 in de auto richting Almere. Het is ongeveer een uurtje rijden voordat we er zijn. En aangezien de wedstrijd om 7:30 begint en ik nog even de tijd wil hebben om de laatste dingen te checken zal dit ruim op tijd zijn. Ik pomp de banden van mijn fiets op en hang de tassen voor de wissels, van het zwemmen naar het fietsen (Transitie 1) en van het fietsen naar het lopen (Transitie 2) op. Bij de grotere wedstrijden liggen deze spullen namelijk niet bij de fiets zelf maar in een aparte, vaak overdekte, ruimte. In dit geval is dat een parkeergarage die omgebouwd is tot wisselruimte.

De start

Het is zover! Eerst starten de elite mannen en de elite vrouwen. Daarna starten de overige deelnemers. Het is een speciale editie van de Challenge Almere, het is namelijk de EK en de NK hele triathlon. Nadat het startschot voor deze groep is gegaan mogen wij het water in. Na maanden van voorbereiding ben ik enkele minuten verwijderd van een fysieke en mentale uitdaging.

Het zwemmen

KLABAM! Het startschot gaat en ik begin te zwemmen.. na wat gehannes met mijn horloge ben ik onderweg. Na 2 km moet ik plassen…en het nog 30 minuten ophouden is geen optie. Hebben jullie ooit wel eens proberen te plassen tijdens het zwemmen? Dat lukt niet. Daar dobber ik dan… ik kan weer verder. Ik zwem het resterende stuk nu een stukje rustiger en kom redelijk fris het water uit. Op naar de wisselzone.

De wissel en het fietsen (T1)

Ik droog mij af, trek een windblokker en armstukken aan. Het weer was namelijk nog niet al te best, regen en een graad of 15. Ik loop naar mijn fiets toe…maar loop er voorbij. Ik liep richting de verkeerde fiets. Eenmaal aangekomen bij mijn fiets loop ik naar de start van het fietsparcours en stap op voor 180 km fietsen (2 ronden van 90 km).

De 1ste fietsronde

Door een redelijke zwemtijd word ik nog aan alle kanten ingehaald door andere fietsers waaronder ook de deelnemers van de halve triathlon. Tijdens zo’n afstand doet de wedstrijd er voor mij niet toe en zeker nu niet, alleen het gevaar bestaat dat je meegaat in het tempo van de ander.

De eerste ronde is vooral heel mooi, over de dijk (met wind in de rug ongeveer 20 km lang), door de Oostvaardersplassen en dan weer terug richting de coachingszone voor de 2e ronde. Inmiddels ben ik ruim 4 uur onderweg. Vorig jaar heb ik deelgenomen aan de halve triathlon en mocht ik nu ongeveer aan het lopen beginnen. Maar vandaag mag ik nog een rondje rijden. Ik merk dat de vele trainingskilometers zorgen dat ik nog ‘redelijk’ fris ben.

Challenge Almere, foto gemaakt door Sharon Zuijdervliet van Louis Goulmy
Doorkomst coachingszone Challenge Almere, foto gemaakt door Sharon Zuijdervliet

De 2e fietsronde

Nog 90 km, waarvan het eerste deel over dijk met de wind in de rug, maar daarna zou het weer pittig worden. Ondertussen let ik op mijn hartslag, kijk ik of ik genoeg eet en drink. Soms schiet de gedachten te binnen dat ik hierna ook nog een marathon ga lopen. En dat was op 70 km en 130 km van het fietsen.  Als je teveel bezig bent met het volgende onderdeel vergeet je het moment waarin je bent. Ik kan mij het simpelweg nog niet voorstellen en wil graag in het nu blijven dat zorgt namelijk voor ontspanning en focus. Inmiddels is het deelnemersveld verder uitgedund. Na 150 km merk ik dat ik 1 reep vast voedsel te weinig mee heb en pak bij de verzorgingsposten wat extra gelletjes aan.

Harde wind & onweer

Op de laatste 10 km van het parcours rijd ik weer over de dijk terug naar Almere Buiten. Het begin te waaien…en het wordt donker…het waait zo hard dat ik niet meer in de beugels kan liggen. Gelukkig komt een een motor naast mij rijden en houdt even wat van deze rukwinden tegen. Deze waren namelijk alles behalve grappig. Het begint te regenen…en dan opeens.. een flits.. onweer, bliksem, recht boven het parcours. Ik kijk of ik ergens naar beneden kan fietsen, maar de afslag van het parcours ligt ongeveer 2 km verderop. Ik geef nog 1 keer goed gas. Ik heb zelden zo hard gefietst na 170 km… mijn hartslag schiet omhoog en dat is nu net wat ik niet wilde! Na 180 km komt dan de marathon… De laatste x dat ik 180 km gefietst heb ben ik per direct op bed gaan liggen.

De marathon (6 rondjes van 7 km… )

Ik merk dat ik wat trek begin te krijgen en dat de gelletjes voor wat ongemak zorgen, die liggen als een baksteen op mijn maag. Ik trek mijn hardloopschoenen aan en begin rustig te dribbelen. Met mijn energiepijl zit het wel goed. Na 1 (van de 6) ronden neem ik wat cola om mijn maag te kalmeren. Na de 2e ronde gaat het alweer wat beter. Het geheim blijkt drop te zijn. Ik krijg langzaam mijn ‘normale’ loopsnelheid terug. De 3e ronde ging als een speer (voor mijn gevoel). Wat is dit gaaf zeg! Met een boel supporters langs de kant is het elke keer weer leuk om langs de boulevard te rennen. Ik begin langzaam te denken aan het finishen. Alleen heb nog wel 21 km te gaan. Ik ben inmiddels 10 en half uur onderweg.

Ik heb nog geen echte fysieke ongemakken gehad, maar mijn benen worden elke kilometer een stukje zwaarder. Ik loop inmiddels tussen enkele triatleten die ik begin te herkennen. De 4e en 5e ronde gaan nog prima, al zal dat schijn zijn. Nog 1 ronde! Ik loop samen met een andere triatleet deze laatste ronde.

De finish

We rennen, voor zover het nog rennen heet van verzorgingspost tot verzorgingspost. Het einde is in zicht! En daar is de finish dan! Ik heb het gered! WOW!

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=jiMGQLyjOHk&w=560&h=315]

En tot slot de 3 dingen die ik van triathlon geleerd heb.

  • Doorzetten en volhouden is prachtig & uitstappen of opgeven is ook krachtig.
  • Doe dingen in je eigen tempo & laat je dus niet gek maken.
  • Laat het plezier niet afhangen van het resultaat (bijvoorbeeld plaats/tijd t.o.v. van een ander).
  • Het is niet vanzelfsprekend.