Hoe een doel (een target) kan motiveren… In deze blog neem ik je mee in mijn sportbeleving. Niet dat ik een professionele triatleet ben, maar omdat ik de beste versie van mijzelf wil worden. Ik merk steeds meer dat die uitdagingen (het opzetten van een bedrijfje) en triatlon (sport in het algemeen) overeenkomsten kennen. Zie jij de overeenkomsten?
Boedapest
Op maandag 18 april liep ik naar het zwembad in Boedapest. De wandeling van mijn verblijf naar het eiland MargitSziget duurt ongeveer 30 minuten. Genoeg tijd om te bedenken wat ik die dag ga doen. Het doel stond al om in die week een 3.8(6) km stuk te zwemmen (de zwemafstand van de hele triatlon). Eenmaal op het eiland aangekomen besloot ik om vandaag de poging te gaan wagen. Niet omdat het moet, maar omdat ik denk dat ik het kan. Ik trek mijn trisuit aan en spring het water in (plons!). Het zwembad ligt er rustig bij, in de baan waar ik zwem is nog 1 andere zwemmer, die ik naar alle waarschijnlijkheid kan gebruiken als richtpunt. Ik zwem 2 x 100 meter in. Ik drink nog wat uit mijn geïmproviseerde sportdrank (een mix van appelsap, water en een klein beetje zout).
Ik heb een manier bedacht om de hoeveelheid baantjes te tellen. De 2 bidons die ik mee heb staan voor ieder 500 meter. Dat zijn 5 baantjes (heen en terug), dat moet ik wel kunnen onthouden. Het zal namelijk niet de eerste keer zijn dat ik in gedachten verdwaal en de tel kwijt raak.
De kilometer(s)
Ik ben er klaar voor, timer gaat aan en gaan! Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik onder de 2:00 per 100 meter doorkom. Op zich prima, maar ga ik niet te snel? Nee het voelt goed, dus ik houd het tempo vast. Bij de eerste 500 meter zie ik een tijd van 9:30 staan. Nog 3.3 km te gaan. Bij de 1ste km zie ik een tijd van 19:00 staan. Niet slecht, geen verval. Ik verzet snel de bidon en pak gelijk de 2e km op, ik zie na 1500 meter dat ik een klein beetje verval heb, ik denk dat het ligt aan wat terughoudendheid. Al is het verval maar 30 sec op een hele km (inmiddels 2 km gezwommen), toch is er iets in mij dat weet dat er nog een best stuk gezwommen moet worden (1.8 km). Met een voor mij super mooie 58 minuten kom ik op het 3 km punt. Nog 800 meter te gaan. Ik besef mij dat ik nog nooit zo ver aan één stuk gezwommen heb. Mijn armen voelen goed, de tijd is prima, 2 minuten sneller dan ik had verwacht.
Wow, wat is dit gaaf!
Laatste 800 meter
De laatste 800 meter. Het vele trainen (met name zwemmen) in de winter loont. Ik houd het tempo vast en voel geen pijntjes. Met ongeveer 58 seconden per 50 meter gaat het lekker, ik zit in en soort van flow, elke slag is hetzelfde. En dan… Met nog 300 meter te gaan begint er toch wat verzuring op te treden. Later dan verwacht, ben ik niet hard genoeg gegaan? Nee een paar seconden harder per baantje hadden ervoor gezorgd dat ik in de problemen was gekomen. Dat weet ik bijna zeker.
Nog 200 meter te gaan…het gaat lukken! Ik besef mij dat een tijd van onder de 1 uur en 15 minuten binnen is, maar ik pers er toch nog een eindsprint uit. De laatste baan (50 meter) gaat in 50 seconden, vol gas naar de finish! I did it!
Beloning
Bij de ‘finish’ staat mij een beloning te wachten, namelijk een ‘snail of chocolate’ soort van koffiebroodje. Niemand heeft op mij gelet, hoogstens de jongen die in de baan erbij kwam. Ik heb deze afstand gezwommen, omdat ik wilde kijken waar ik toe instaat ben en met name kan zijn. Een dergelijk doel is voor sommige onmogelijk, voor andere stelt het weer niks voor. Dat maakt het gevoel en de beleving alleen niet anders. De activiteit kent een intrinsiek basis wellicht dat andere type motivatie een rol spelen. Misschien is de beloning straks wel het aantal views op deze blog of het aantal likes op social media. Deze ‘beloningen’ zullen echter minder van invloed zijn op mijn keuze om verder te gaan met trainen. Het gevoel dat ik gekregen heb van het opzoeken van de fysieke en mentale grenzen geeft mij de drive om door te gaan.
Wat zijn jouw (uitdagende) doelen?