Door de huidige omstandigheden zijn we massaal thuis gaan werken. Nu is verplicht thuiswerken even onvrij als verplicht op een specifieke locatie werken. Of je nu kantoorwerk doet of je met de handen werkt, de vrijheid hebben om je werk uit te voeren hoe jij dat wilt is van groot belang voor het ervaren van autonomie, van de zorgmedewerkers tot de stratenmakers en van de docent tot de politieagent.
Vaak worden beroepen buiten dan ook vrije beroepen genoemd. Er is dan niemand die je op de vingers kijkt. Deze mensen ervaren een groot gevoel van autonomie en dat is dan vaak ook de reden waarom ze het werk doen. Van de bus/vrachtwagenchauffeur(m/v) die door Europa rijdt tot de stratenmaker die in de open lucht werkt of de zorgmedewerker die in de piek van de corona alleen de hoognodige administratie hoeft te doen (en het vertrouwen krijgt om te handelen).
Sommige beroepen zijn omgedoopt tot vitale beroepen. Beroepen die nu weer de erkenning krijgen die ze daarvoor niet kregen, zoals de supermarktmedewerkers, de vuilnisman/vrouw en of de docenten. Dit zijn vaak ook beroepen die we tegelijkertijd contactberoepen noemen. Daarentegen zijn er ook veel beroepen die niet op deze lijst staan en waardoor mensen het belang van hun werk hebben zien afnemen, het was dan ook een beetje een strijd om wel op de lijst te komen te staan, ook dat gaf een bepaalde erkenning en waardering van je werk. Bij contactberoepen doet aanwezigheid en productiviteit cq. resultaat er vaak nog toe. Immers als men niet op locatie aanwezig is dan kan er niet gewerkt worden. De aanwezigheid is dan een groot onderdeel van het werk, maar wat als je dat ook zo voelt als je op een kantoor werkt in plaats van thuis?
Van niet vitaal, naar niet op locatie…dan heb je een pittige pil te slikken.
Hoe zorgen we er dan voor dat je het gevoel hebt dat je werkt & resultaten boekt. Ook daar geldt dat alhoewel mensen het vaak niet direct prettig vinden (reistijd boven een bepaalde duur wordt vaak als hinderlijk gezien), de moeite die men doet om er te komen is een belangrijk element van wat werk werk maakt en voldoening geeft.
Er zijn zelfs mensen die dat missen, ze voelen zich onderdeel van het geheel als ze wel van A naar B rijden. Zo zijn er ook veel mensen die bij het verlies van een baan dit moeten verwerken. Het niet meer in de file staan kan dan als negatief ervaren worden. Ook het niet ervaren van een doorgaans negatief/onplezierige activiteit kan de motivatie & sociale verbondenheid verminderen. Ze doen er gevoelsmatig niet meer toe. Dit gevoel wil je natuurlijk al helemaal niet hebben als je nog wel betaald werk hebt en de cohesie met je organisatie kwijtraakt…
Het ritueel van en naar het werk toe rijden (met anderen) en het aanwezig zijn (de zichtbaarheid) is voor veel mensen die nu thuiswerken was dan cruciaal. Het bijzondere eraan is dat juist hier control bij kan helpen, want control alhoewel control vaak als negatief wordt gezien, kan het er ook voor zorgen dat het werk dat gedaan wordt gezien & erkend wordt. Deze erkenning voor het werk is heel belangrijk voor het behouden van de intrinsieke motivatie van medewerkers. Het controleren van een tekst kan als micromanagement aanvoelen maar met de juiste intentie en een compliment over de tekst kan het ook zorgen dat de inspanning gezien wordt.
Er zit een gezonde ruimte tussen micromanagement, gezonde betrokkenheid & ergens niet om geven. Dit hoeft dus niet altijd te gaan om meetbare zaken, al kan dat soms wel een eenvoudige manier zijn om inspanningen zichtbaar te maken. Zo zijn er ondersteunende diensten die door het meetbaar maken het werk hun bestaansrecht aantonen, Dit noemt men legitimiteit door management control. Denk aan het aantal behandelde telefoongesprekken of het aantal verwerkte documenten. Management control kan dan ook bestaansrecht geven. Het maakt dan iets zichtbaar wat voor veel mensen niet zichtbaar is, maar waar mensen wel hun tijd & energie instoppen.
Wees dus niet bang om naar het werk van je collega te kijken en dat ook te laten weten, een positieve manier (een compliment geven) doet dan enorm veel goed. Een belangrijk element is dat het ingrediënt effort (moeite) ingezet wordt. De tijd nemen om een stuk te lezen, om de video’s te bekijken en om te luisteren naar wat er speelt. Te vragen naar een presentatie van de afgelopen maand en dit te delen met de collega’s als mensen daar behoefte aan hebben. Misschien is het zelfs wel een goed plan om het aantal gevoerde gesprekken bij te houden als de medewerkers hiermee hun werk zichtbaar kunnen maken. Zodat je als medewerker kan aantonen dat je wel werk gedaan krijgt ook al werk je vanuit huis. Juist in een kennisintensieve economie kan werk vluchtig zijn. Er is dan geen keihard resultaat te zien zoals een gemetselde muur.
Dan Ariely heeft onderzoek gedaan naar wat erkenning van het werk met mensen doet. Hij maakt daarin het onderscheid tussen de betekenisvolle conditie en de onzichtbare conditie (zinloze conditie). Deze vat hij samen in onderstaande 2 video’s. Daarin bespreekt hij een experiment waarin mensen testen doen en er 3 variaties zijn..van ernaar kijken en wegleggen, van negeren tot het direct in de versnipperaar gooien van de test.
Bekijk de video voor het hele verhaal en meer inspiratie. Hulp nodig bij het behouden van de motivatie van medewerkers (aarzel dan niet en mail naar info@controlandmotivate.nl onder de noemer: EHBWOA, eerste hulp bij werken op afstand).